Dimi was één van ons
Op 2 november overleed de negentienjarige Dimitri Lueya ten gevolge van een messteek. Dimi was kind aan huis in jeugdhuis Centrum West. Zijn vrienden en vele andere jongeren uit zijn wijk willen Dimi eren. Een hommage aan deze jonge man die stierf ten gevolge van zinloos geweld.
Dimitri Lueya, of kortweg Dimi voor de vrienden was een graag geziene sleutelfiguur bij de bewoners rond het Josaphat park.
Hij had de gave van eenvoudig en warm intens contact. Zijn woorden en ideeën hadden impact op velen, bijzonder op de jongere generatie, smachtend zoekend naar houvast.
Dimi was zichzelf in alle situaties. Hij verkoos een open boek te zijn. Voor hem was het belangrijk dat zijn vrienden wisten wat ze aan hem hadden, zoals velen het ook verwoordden bij het afscheid.
Dimi kon genieten van de momenten met de familie, zijn veilige en intieme plaats, waar slechts weinigen toegang toe hadden. Zijn inzet voor hen was groot. Zijn beslistheid om hogere studies aan te vatten in Brussel was op de eerste plaats om zijn mama en zus een zekere toekomst te geven. Hij was briljant. Een succesvolle carrière lag in het verschiet.
Dimi hield van muziek. Rap was zijn passie. Hij was altijd op zoek naar nieuwe inspiratie. Zijn droom was om samen met zijn bondgenoot Aymane een sterke boodschap uit stralen. Rechtvaardigheid en oprechtheid stonden daarbij centraal.
Dimi was één van ons. Deze uitspraak kwam steevast terug bij gesprekken met zijn kameraden. Hij was uitstekend in het eenvoudige. Onze laatste ontmoeting was de BBQ van CW. Hij was zo intens blij terug in Brussel te zijn. Niets, maar dan ook niets liet vermoeden dat hij die altijd streefde naar verzoening zelf het slachtoffer zou worden van brutaal en onbegrijpelijk geweld. Toen op 2 november de eerste berichten van zijn sterven ons bereikten, dachten we spontaan aan een ongeval. Helaas, het reële verhaal was nog harder.
Dagelijks kwamen we de voorbije weken met zijn allen samen om proberen te begrijpen wat ongrijpbaar leek. De leegte, het gemis en verdriet zijn immens groot. De aanwezigheid van 600 mensen op de afscheidsviering was tekenend. Het feit dat de jongeren zelf hun vriend begroeven was symbolisch sterk.
Er rest ons nog één gedachte. Wat willen we doen om wat totaal zinloos was, toch zin te geven ? Zoals papa Lueya het ons dikwijls vertelde. Zijn dood mag niet zinloos zijn en moet een betekenis hebben. Wij dromen ervan een ruimte uit te bouwen waar jongeren thuis zijn. Zij zal zijn naam dragen.
Getekend: Aymane, Finition, Dono, Kompany, Marvin, Levi, Momo, Philippe, Christie en vele andere jongeren uit de Josaphatbuurt.
